Saat sabaha karşı 01 sularıydı.
Yıl 1999 Ağustos ayı
1979/1 devre olarak, Bolu Komando Tugayında vatani görevimi yapıyordum.
Saat 01:03 Nöbetinden yeni gelmiştim.
Havada bir kasvet vardı.
Gökyüzü kızıla çalıyor ve beni telaşlandırıyordu.,
Koğuşa gittim ve iki katlı ranzanın üst katında uykuya geçtim.
Başımı yastığa koyalı henüz on veya onbeş dakika olmuştu.
Uykudaydım
birisi beni sallamaya başladı.
Rüya görüyordum
Kalk nöbete, diye bir ses kulağımdaydı.
Birden bire birisi beni yere çekti ve ranzadan aşağıya düştüm.
Etrafta kimse yoktu ve yer ayağımın altından kayıyordu.
Ranzalar bom boştu.
deprem olduğunu anlamıştım fakat öldüğümü düşünüyordum.
çünkü benden başkası yoktu.
Sonra dışarıdan sesleri duydum çığlıklar ve yakarışlar yükseliyordu.
Dışarıya koştum.
Tüm arkadaşlarım İştima alanındaydı
Gök yüzü adeta ale alev yanıyordu, kızıldı.
Beklemeye başladık.
Sonra komutanın iştima düzeni al emri ile sıraya girdik.
Komutan,"Arkadaşlar büyük bir deprem oldu yardıma gitmek üzere 10 dakika içerisinde helikopter pistinde hazır olun" emri ile dağıldık.
Tam üç ay birliğe geri dönmedik.
Nerede uyuduk ne yedik ,
Kimlere elimizi uzattık hatırlamıyorum.
Tek hatırladığım acı göz yaşı ve bekleyiş...
Asker arkadaşlarımın üstün gayretleri gözlerimin önünde hala.
Bir gecede binlerce çadırı hazırlamış ve kendimiz köpek çadırı denilen pançolarda sabahlamıştık.
Askerliğimin 3 ayını hatırlamak bile çok acı.
Anılarım çok fazla, fakat yazarak sizleri üzmek istemiyorum.
Allah bir daha hiç bir millete deprem acısı göstermesin...